Je staat op en zoals gewoonlijk ga je op de weegschaal staan. Een schijnbaar onschuldig ritueel dat er 's morgens is ingeslopen. Het getal dat je ziet, is niet wat je wil. Je bent teleurgesteld en denkt meteen na hoe je die dag extra zal opletten op wat je eet. Hoewel je honger hebt die ochtend, beslis je om enkel op een kop koffie de dag te starten want dat getal op de weegschaal was onaanvaardbaar.
Je bent op een feestje en er staan hapjes. Ze zien er verrukkelijk uit en je wil graag onmiddellijk toeslaan, maar even snel roep je jezelf tot de orde want deze hapjes passen niet binnen je dieet. Je wil jezelf niet weer teleurstellen, je wil ook niet weer door je omgeving gezien worden als diegene die nooit van de hapjes af kan blijven en geen karakter heeft.
Beide voorbeelden hebben gemeen dat je niet luistert naar je lichaam en geest en je spanning creëert rond voeding. Je komt in een gevecht terecht tussen wat jij wil en wat jij denkt of wat een ander je vertelt dat goed is voor je.
Daarbij vergeet je een andere belangrijke speler in dit verhaal, namelijk je brein.
Je brein snapt niet of weet niet dat jij er bewust voor kiest om jezelf uit te hongeren en het snapt ook helemaal niet waarom je jezelf dat lekkers ontzegt.
Een deel van je brein is primitief geprogrammeerd en heeft als taak je te helpen overleven. Spanning rond eten staat voor dat deel van je brein gelijk aan schaarste of tekort aan eten en dat kan een bedreiging zijn voor je leven.
Om je te helpen overleven zal je brein ervoor zorgen dat je focus op eten toeneemt. Je zal je daardoor des te meer bewust zijn van al het eten in je buurt waardoor de kans dat je eraan zal toegeven ook vergroot.
Daarbij komt nog dat eens je begint te eten, dat eten ook een sterk belonend effect zal hebben. Volgens je primitieve brein was er schaarste en 'Thank God' dat je erin geslaagd bent om eten te vinden! Zo is je kans op overleving terug groter geworden. Het belonend effect maakt het moeilijk om te stoppen met eten.
Wat er in bovenstaand scenario beschreven staat, is net wat jij niet wil dat er gebeurt. Je vecht hier zo hard tegen en als beloning vertoon je net dat gedrag dat je niet wil.
Hopelijk begrijp je hiermee dat hoe harder je gaat vechten tegen datgene wat je lichaam en je gevoel of intuïtie je zeggen, hoe meer stress en spanning je gaat creëren rond eten.
Het probleem ligt dus niet bij het feit dat jij geen karakter of wilskracht hebt. De manier waarop jij je doel wil bereiken, kan gewoon nooit werken op lange termijn omdat het niet strookt met hoe je lichaam en je brein in elkaar zitten.